Jeugdzorg in goede handen? Onze eigen Mission Impossible!

Mission Impossible, zo heette vroeger de Amerikaanse TV-serie ( nog voor Tom Cruise) over een team dat een levensbedreigende situatie moest oplossen die niet op te lossen was. Als het niet lukte, zouden er rampen gebeuren. En het lukte altijd!

Minder geld

Met die ‘ mission impossible’ in het achterhoofd moeten toenmalige ambtenaren van de ministeries gedacht hebben dat ze een transitie van de jeugdzorg wel aan gemeenten konden overdragen, met minder geld! En nu zitten alle Nederlandse gemeenten met de gebakken peren. Ze hebben regie, dat wilden gemeenten al zo lang maar dit was niet de gedroomde rol.

‘ Jullie gaan de regie over de jeugdzorg uitvoeren, hier heb je de zak met geld. O, ja sorry, we hebben er wel wat uit moeten halen om leuke dingen mee te doen. Maar hiermee redden jullie het wel, toch?’

Gemeenten stelden nog de vraag: ‘ Over hoeveel jeugd gaat het eigenlijk? ‘ Antwoord: ‘ Ja, dat moet je ons niet vragen. Dat weet de provincie beter.’ ‘ Nee’ zei de provincie, ‘ wij deden er alleen maar geld bij als het op was, wat altijd zo was, want er mag toch niemand buiten de boot vallen. Maar dat houdt de Sociale verzekeringsbank toch bij? ‘

Antwoord van de SVB : ‘ Duhuh, nu even niet! We hebben het razend druk met de uitbetaling van de persoonsgebonden budgetten. Die jongeren, ach, het kwam toch altijd goed dus waarom wil je het weten…..?’

Landelijke zorgen groot

Hiermee begon de ‘Mission Impossible’ voor gemeenten. Zorgen over de budgetten zijn er overal. Veel gemeenten zien hun tekorten na de zomer enorm toenemen omdat de instellingen die de zorg leveren blijkbaar veel meer zijn gaan declareren omdat er veel meer is doorverwezen dan verwacht.

Hoe is het mogelijk dat een heel land zo slecht in control is? Aan welke knoppen moeten we draaien, om wel ‘ in control’ te komen en dit grote slagschip op koers te krijgen? De gemeenteraden zijn nu namelijk allemaal kapiteins op ronddobberende schepen. Een armada zonder koers.

Nobele kaders

En wij als gemeenteraad hebben onze geweldige politieke uitgangspunten geformuleerd en hebben ‘ nobele’ kaders gesteld: niemand buiten de boot, keuzevrijheid bij wie je zorg wilt halen, geen budgetplafond voor de instellingen, geen ingewikkelde verwijsprocedures maar bij de wijkteams weggezet.

Allemaal nobel, maar uiteindelijk heeft niemand het overzicht en het geld is op!

Enschede doet heel erg zijn best om het ‘in de vingers te krijgen’ , zo hoorden wij van de wethouder. Hij heeft zijn grote zorgen samen met andere grote gemeenten al lang bij het rijk neergelegd. Maar of daar gehoor gevonden wordt, is de grote vraag. Heeft de formerende coalitie daar nu oog voor?

Wij moeten het dus als gemeenten zelf gaan oplossen, terwijl de oorzaak van het probleem bij het rijk ligt en de oplossing op macro-niveau gevonden moet worden.

Nog meer minderen?

Hoeveel meer moeten we nog gaan minderen op het onkruid wieden in de stad, het bezuinigen op bibliotheek en andere prachtige culturele voorzieningen? Om over het welzijnswerk maar niet spreken?

Was niet het doel van de transitie om veel meer nadruk op preventie te leggen? Waardoor het inderdaad ook goedkoper zou moeten kunnen.In de Jeugdhulp werkt het nu eenmaal zo dat hoe eerder je signalen kunt opsporen dat er iets niet in de haak is met een kind of een gezin, hoe beter je hulp kan zijn. Dat was de bedoeling van de hele transitie jeugdzorg. De voormalige buurtnetwerken waren daar heel goed in. Het welzijns- en jongerenwerk waren onze tentakels in de samenleving samen met de wijkagent, onderwijzer, maatschappelijk werk en wijkverpleegkundigen. Van die netwerken bestaan er niet veel meer terwijl daar een sleutel voor de oplossing had kunnen liggen. Ook kunnen scholen, sportverenigingen en andere amateurverenigingen een goeie rol spelen in het signaleren van problemen. Als ze de signalen maar weten te herkennen. Dan kan er met de wijkteams naar goeie oplossingen gezocht worden dicht bij huis, kortdurend en niet duur. Nu verwijzen de wijkteams veel door omdat problemen veel te laat onderkend worden en geëscaleerd zijn.

We hebben het sleuteltje waarmee we de knop om konden zetten, weggegooid!

Opgroeien in liefde en met respect

We willen allemaal dat kinderen opgroeien in een wereld die schoon, heel en veilig is. Waar met liefde en respect voor hen gezorgd wordt. Het is vreselijk dat dit een politieke inzet moet zijn. Ik hoop dan ook dat onze gemeenteraad en de volgende gemeenteraad dit besef heeft en niet vergaderingen lang gaat lopen kissebissen. Politieke haarkloverij en kleinzielig het gelijk willen halen.

Ik hoop dat we als gemeenteraad breed over onze schaduwen kunnen heen springen en de keuzes durven maken die nodig zijn voor de kinderen in de stad.

Het is ons immers ook gelukt met het behoud van FC Twente! Toen voelden we allemaal dat het belang van de stad boven al het politieke gekrakeel uit ging

Me dunkt dat dit wel ook in deze categorie thuishoort!!!