De één vindt iets mooi, de ander walgt er van: over smaak van kunst valt te twisten.
Vorige week deed een kunstwerk op Gogbot de gemoederen hoog oplopen.
Toegeven: het is best een heftig kunstwerk. Een beeltenis van een IS-strijder op het punt van het verrichten van een weerzinwekkende daad. Het is dan ieder geval zaak, want je weet dat het heftig is, dat mensen er bewust voor kunnen kiezen er wel of niet mee geconfronteerd te worden. Het is geen kunstwerk dat je mag verrassen in de openbare ruimte. Maar op een locatie waar mensen er bewust voor kunnen kiezen om iets wel of niet te zien, is het een iets ander verhaal.
Wat is kunst en wanneer is iets kunst?
Kunst is regelmatig op het randje en over de precieze dikte van dat randje worden we het nooit met iedereen eens. Wat dus ook kan betekenen dat het voor sommigen over het randje is.
Door daar het gesprek over aan te gaan, leren we onszelf beter kennen. De kwaliteit van dat gesprek zegt iets over de wijze waarop we met elkaar samenleven. Het is juist belangrijk om dat gesprek dan ook aan te gaan: wat doet het met je? Waarom voel je wat je voelt? En dan niet door slechts te roepen of te schreeuwen of door het meteen te willen verbieden, maar inhoudelijk en met respect.
Wie betaalt bepaalt?
Gelijk gingen vorige week al geluiden op dat de gemeente dan maar geen subsidie moet geven aan het evenement. Wat ons betreft is dat niet de juiste discussie als reactie op een heftig kunstwerk.
Overheden als gemeenten stellen regelmatig middelen beschikbaar ten behoeve van kunst. Soms in natura door het beschikbaar stellen van ruimtes en soms door het leveren van een financiële bijdrage. In zulke gevallen mag een overheid die een bijdrage levert best meebeslissen over de kaders.
Maar het kunstwerk zelf, of het nou beeld, muziek, theater, schilderij is, is verder wel aan de kunstenaar(s). Per slot van rekening is het juist belangrijk dat kunst een creatieve en vrije uiting van ideeën en gevoelens mag zijn.
Laurens van der Velde
