Elite?

Column
Met bijna 40 dienstjaren werd mijn vader in 1966, bij textielfabriek Holland aan de Parkweg, ontslagen. Natuurlijk was hij teleurgesteld en bozig. Slachtoffer, eenzijdig opgeleid en geen ander vak geleerd. De politiek kon hem niet helpen. Hij was van de sociaaldemocraten en vertrouwde op de vakbond. Gewoon een aardige man.

Als jongen van 14 jaar  moest ik gaan helpen het gezinsinkomen op peil te houden. Ik begon ik 2 januari 1967 bij een drukkerij als leerling-boekdrukker. Het leerlingwezen leidde ook op voor hetzelfde diploma als op de dagschool maar je verdiende 26 gulden en dat was mooi meegenomen. Een 45-urige werkweek, dat wel.

Ik was nog kind en was er trots op.

Vanaf dat moment heb ik ervaren dat we eigenlijk een prachtland hebben. En, ik was geen kind van elite. In een paar  jaar tijd opgeleid tot meestergezel boekdrukker. Een mooi vak dat niet meer bestaat. Achterhaald door computertechnologie.
Ik heb dat vak tot 1993 uitgeoefend. Vanaf 1975 parttime. Er kwam een vrouw in mijn leven die haar eigen carrière wilde en we kregen kinderen. Samen verantwoordelijk voor kinderen en huishouden. Een mooi land waar dat kan. Voelde me niet elitair. Ik ben en was betrokken bij onze samenleving en intussen ook al actief geworden in de Grafische Bond naast een paar andere vrijwilligersklussen.

In 1972 begon ik aan het Twents Avond College voor volwassenen onderwijs en in 1978 mijn VWO diploma gehaald De verheffing van het volk moest ook toen al vooral door jezelf worden georganiseerd. Zo groeide ik door en werd als gewone jongen gevraagd in dat zelfde jaar om Gemeenteraadslid te worden voor de PvdA.
De emancipatie van de gewone man bestond dus. Als kleinzoon van een opa die nog uitgesloten werd door de machthebbers in Enschede mocht ik de stad mee besturen. En nog steeds voelde ik me bepaald geen elite. Wel trots. Volksvertegenwoordiger in mijn eigen mooie stad voor al die gewone Enschedeërs. Ik werd na 8 jaar zelfs fractievoorzitter van de veruit grootste fractie. Besturen van een stad bleek een vak heb ik geleerd!

Na opnieuw 8 jaar werd ik voorgedragen als Wethouder van Enschede en ik voelde me nog altijd geen elite. Ik ken de stad en de stad kende mij. En wat een pracht land waarin gewone mensen geroepen kunnen worden om zo’n verantwoordelijkheid te nemen.

Door de vuurwerkramp ervoer ik wat het ook betekent om politiek verantwoordelijk te zijn. Ik trad af, ondanks dat ik het de mooiste klus van mijn leven vond. En ik voelde me ook toen weer geen elite. Na 6 jaar zelfstandige en 4 jaar gedeputeerde van Overijssel te zijn geweest en 4 jaar Provinciaal Statenlid, ben ik met pensioen gegaan. 49 jaar gewerkt.

Met het besef dat wij in een paradijs wonen als je onze leef kwaliteit vergelijkt met alle landen in de wereld.. Onderwijs, medische zorg, volkshuisvesting, inkomen, milieu en het sociaal vangnet, overal een positie die anderen ons benijden (en ik weet heus wel dat er ook groepen in ons land zijn die het niet gemakkelijk hebben). Nederlanders  zijn de elite van de wereld. En vaak ontevreden. Gaan stemmen op politieke avonturiers. Ik heb het veel mensen gevraagd, Zo iemand als voorzitter van hun voetbalclub? Een slecht idee vonden ze allemaal.

Een bijzondere keuze dus, van mensen die echt wel weten dat besturen een vak is, en hopen dat hun keuze niet tot chaos leidt. Dat maakt het raadsel nog groter. Elite?